Η ελληνική ποτοποιία μπορεί να έχει λαμπρό μέλλον

Σε μια χώρα που κυριάρχησε ο λανθάνων λατρευτικός σεβασμός για την πρόωρη (όσο πιο γρήγορα γίνεται) σύνταξη, σε μια χώρα που η λέξη «καλά» στη δουλειά θεωρείται το να μην έχεις… δραστηριότητα, υπάρχει –μεταξύ πολλών άλλων– και ένας που παρ’ ότι βαδίζει αισίως στα 75 του, παραμένει «θεριό ανήμερο». Που όχι μόνο αρνείται να συνταξιοδοτηθεί, αλλά θέλει άλλα τόσα χρόνια για να δημιουργήσει, να ψάξει, να μυρίσει, να δοκιμάζει, να πειραματιστεί! Και κυρίως να… κεράσει και να μοιραστεί γεύσεις και εμπειρίες! Έχει τη φλόγα του έφηβου, την «πείνα» για δημιουργία του μετανάστη, νιώθει στο σταφύλι την ευλογία του Θεού, αντιλαμβάνεται το… θείο της διαδικασίας της απόσταξης! Όχι μόνο δεν σκέφτεται να αποστρατευτεί, απεναντίας, όπως λέει, όταν… κουράζεται το ένα τρακτέρ, καβαλάει το άλλο και οργώνει –με τη φρέζα ή με τη… ψυχή του– τους αμπελώνες του! Ο λόγος για τον Ανέστη Μπαμπατζιμόπουλο, τον βορειοελλαδίτη εμβληματικό αμπελουργό, οινοποιό και αποσταγματοποιό.

Ποιο είναι το κίνητρο ένας άνθρωπος στα χρόνια του να συνεχίζει με το ίδιο πάθος, με ήλιο και βροχή, με κρύα και ζέστες το «σπορ» του ποτοποιού – αποσταγματοποιού; «Σκέφτεστε τη… σύνταξη;», ρωτάμε τον ίδιο…

«Η σύνταξη και η ακινησία δεν υπάρχει για εμένα. Νιώθω τρομερή ελευθερία στη δουλειά μου, δίπλα από τα κλίματά μου. Αυτό με συντηρεί, αυτό είναι η… φλόγα μου», τονίζει στο liberal.gr o Ανέστης Μπαμπατζιμόπουλος.

Μερακλής όσο δεν πάει, κιμπάρης, αρχοντικός, λάτρης του στυλ και της ομορφιάς, ο Ανέστης Μπαμπατζιμόπουλος ή… Μπαμπατζίμ, είναι μια (ξεχωριστή) κατηγορία μόνος του! Παρ’ ότι θεωρητικά «μεγάλος» και ώριμος, διατηρεί τη φλόγα του πρωτάρη, διατηρεί τη δίψα για το καινούριο ζωντανή, κοιτάζει το σταφύλι, τον καρπό της αμπέλου με θαυμασμό και κατάνυξη! Παρ’ ότι «παλιός», έχει τις πιο νεωτερικές ιδέες στον κλάδο, βλέπει μπροστά, έχει πίστη και μεταγγίζει το… όραμά του! Ποιο είναι αυτό; Να γίνει η Ελλάδα ένα μεγάλο όνομα στη διεθνή αποσταγματοποιία!

Όσοι έχουν γευτεί τα… νέκταρ που παράγει γνωρίζουν, καταλαβαίνουν. Μιλάει για το κρασί και τις γεύσεις, ως εραστής και γευσιγνώστης. Παινεύει το τσίπουρο και το ούζο ως «διαμάντια», που καθαρίζουν το λαιμό, αναφέρεται στις πιο… ακριβές αισθήσεις που δίνει ένα πούρο συνοδεία με κάποιο γλυκό ηδύποτο από αυτά τα ξεχωριστά που παράγει.

Δεν είναι τυχαίο ότι είναι ο πρώτος στην Ελλάδα που εμφιάλωσε το 1988 το τσίπουρο. Ο πρώτος που του έδωσε το… κύρος και την «τιμή» που του αρμόζει, ο πρώτος που το έβαλε σφραγισμένο στα ράφια, ελεγμένο ποσοτικά, ποιοτικά και φορολογικά. Επρόκειτο για το τσίπουρο Μπαμπατζίμ! «Είμαι υπερήφανος που είμαι ο πρώτος που παρουσίασε το εμφιαλωμένο τσίπουρο στην Ελλάδα», τονίζει ο ίδιος στο liberal.gr. «Τίμησα με αυτόν τον τρόπο αυτό το εξαιρετικό προϊόν. Το 1988 έγινε αυτό. Μετά όμως αναπτύχθηκε και η πιο… ιδιωτική παραγωγή. «Καθοριστικής και κομβικής σημασίας ήταν το έτος 1987, όταν καθιερώθηκαν και «σφραγίστηκαν» ως αμιγώς ελληνικά προϊόντα το τσίπουρο και το ούζο. Αυτό ήταν ένα πολύ μεγάλο δώρο για την ελληνική ποτοποιία», επισημαίνει.

Η ιστορία, από την Κωνσταντινούπολη έως τον Λαγκαδά

Η Ελληνική ποτοποιία έχει μεγάλα περιθώρια εξέλιξης

Με τέτοια ιστορία, ασφαλώς και δικαιούται να ομιλεί ο κ. Ανέστης Μπαμπατζιμόπουλος! Πιστεύει πολύ στην ελληνική γη, στα ελληνικά προϊόντα και κυρίως στο ελληνικό σταφύλι και τον ελληνικό ήλιο. «Μπορούμε να κάνουμε μεγάλα πράγματα. Υπάρχουν μεγάλα περιθώρια να γίνει η χώρα μας μεγάλο όνομα στο εξωτερικό στον κλάδο της απόσταξης», επισημαίνει και συνεχίζει: «Υπάρχει μεγάλη ζήτηση από το εξωτερικό, διαρκώς αυξούμενη, όπως αυξάνεται και η ζήτηση στο εσωτερικό. Πρέπει να κρατήσουμε τα αμπέλια μας. Να μεγαλώσουμε την… Ελλάδα δεν γίνεται. Αλλά μπορούμε να κρατάμε και να συντηρούμε αυτά που έχουμε. Εδώ και πολλά χρόνια η Ε.Ε. έχει βάλει περιορισμούς στη δημιουργία νέων αμπελώνων. Κανείς δεν μπορεί να βάλει αυθαίρετα αμπέλι έτσι, από μεράκι ή κάτι άλλο. Είμαστε σε μια χώρα προικισμένη. Το ούζο και το τσίπουρο είναι προϊόντα ευλογημένα, θηρία ανήμερα! Όλα αυτά τα προϊόντα, όταν παράγονται επίσημα και ελεγμένα, μπορούν να αποτελέσουν προϋποθέσεις ανάπτυξης. Αν αλλάξουμε νοοτροπία και αν πιστέψουμε περισσότερο στα προϊόντα μας, αν προσέξουμε περισσότερο και την προβολή τους, μπορούμε να κάνουμε θαύματα», τονίζει ο κ. Μπαμπατζιμόπουλος.

Το αδικημένο ούζο ο καλύτερος πρεσβευτής της χώρας μας

Χρειάζεται γνώση σε όσους διαπραγματεύονται στις Βρυξέλλες

Σύμφωνα με τον κ. Μπαμπατζιμόπουλο, «χρειάζεται πελώρια γνώση του αντικειμένου για όποιον πολιτικό παράγοντα πάει και διαπραγματεύεται στις Βρυξέλλες για τέτοια θέματα. Υπάρχουν απαγορεύσεις στον χώρο μας, που λειτουργούν περιοριστικά. Η σουλτανίνα π.χ. φεύγει σαν τρελή στο εξωτερικό. Θα έπρεπε ο νομοθέτης να διοχετεύσει ένα μεγάλο μέρος στην παραγωγή αποστάγματος, κάτι που δεν γίνεται, καθώς απαγορεύεται. Το ίδιο και για το ροζακί. Αν ένα χαλάζι καταστρέψει μια παραγωγή που είναι για σταφύλι, για βρώση, δεν επιτρέπεται να γίνει απόσταγμα. Αυτό είναι στρέβλωση. Μιλώ πάντα για τα επίσημα αποστακτήρια, όχι για τις χύμα παραγωγές. Υπάρχουν δεκάδες παράμετροι που επηρεάζουν τη δουλειά μας».

Η επιτυχία των Ιταλών με την κράπα

Όπως τονίζει, «οι Ιταλοί έγιναν μετά από εμάς αποστάκτες, εννοώ την απόσταξη πέρα από το κρασί, τα υπόλοιπα. Και όμως με την κράπα κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα προϊόν που έχει μεγάλη επιτυχία. Με κατάλληλο ντιζάιν, οι Ιταλοί ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Κατάφεραν να πουλούν την κράπα 16 – 17 ευρώ το 0,5 lit μπουκάλι! Εμείς είμαστε πολύ πίσω. Όλα παίζουν ρόλο. Ένα ωραίο μπουκάλι, μια ωραία ετικέτα, ένα όμορφο ντιζάιν. Το τσίπουρο είναι 100% πατενταρισμένο ελληνικό προϊόν. Δεν επιτρέπεται να κάνουμε τσίπουρο από… ξένα σταφύλια. Μόνο από σταφύλια που φύονται στην ελληνική γη».

Οι αδικίες, οι στρεβλώσεις και οι δύο τάξεις αποσταγματοποιών

Αξιολογήσεις, έλεγχοι, επαγγελματισμός

Το δεύτερο θέμα είναι η αξιολόγηση αυτού καθ’ εαυτού του προϊόντος. «Αυτός που αποστάζει επίσημα δέχεται όλους τους ελέγχους του κράτους, στο ακέραιο. Από το Γενικό Αποστακτήριο του Κράτους δεχόμεθα ελέγχους ποιοτικούς, ποσοτικούς, αλλά και απόδοσης του τσίπουρου. Μόνο όταν πάρω το τελικό ok προχωράω τη διαδικασία εμφιάλωσης και τα υπόλοιπα. Στην άλλη περίπτωση, στην περίπτωση του… χύμα, δεν υπάρχει σοβαρός έλεγχος, μόνο σποραδικά γίνονται έλεγχοι. Επίσης στην επίσημη ποτοποιία – οινοποιία υπάρχουν συγκεκριμένες προδιαγραφές για την εκμετάλλευση του σταφυλιού. Στα 100 κιλά σταφύλια τόσο τσίπουρο κλπ. Στην άλλη περίπτωση χρησιμοποιούν όλη την ποσότητα του κρασιού να γίνει τσίπουρο. Πολλά είδη δεν επιτρέποντα, αλλά αρκετοί τα βάζουν, καθώς επίσης προσθέτουν ζαχαρούχες ουσίες, σταφίδα και πολλά άλλα».

Οι κίνδυνοι για την υγεία και το θέμα της ποιότητας

Ο κ. Μπαμπατζιμόπουλος βάζει και το εξαιρετικά σημαντικό θέμα της υγείας. Τονίζει: «Στην επίσημη ποτοποιία – αποσταγματοποιία, επειδή γίνεται εξαιρετική επεξεργασία των σταφυλιών, στο απόσταγμα καταγράφεται η μικρότερη ποσότητα μεθανόλης, ουσία εξαιρετικά επικίνδυνη, που, αν δεν ελεγχθεί, μπορεί να φέρει τύφλωση και κύρωση του ήπατος. Προσωπικά δε θέλω κανένα μαγαζί, κανένα αποστακτήριο να κλείσει. Αλλά θέλω να παράγουμε όλοι επί ίσοις όροις. Αυτό που γίνεται εδώ και κάποια αρκετά χρόνια είναι 10 – 12 οικογένειες, στην Ελλάδα να σηκώνουμε όλο το βάρος για τον κλάδο. Αναλάβαμε ο καθένας ευθύνες τρομερές για υγεία, εφορία, για υποχρεώσεις προς το κράτος κλπ. Εισπράττουμε και αποδίδουμε φόρους, διαφημίζουμε, καλλιεργούμε κουλτούρα, βγαίνουμε μπροστά», τονίζει ο κ. Μπαμπατζιμόπουλος. Δεν υπάρχει κλάδος ή επάγγελμα στην Ελλάδα που για να λειτουργήσει χρειάζονται τόσες διασφαλίσεις και πιστοποιήσεις, διαδικασίες χρονοβόρες και πολυδάπανες», σημειώνει.